Kołyska pod opactwem kieliszka,

A w niej potomek następstw zjawiska,

Mimo pocałunku cierpień musi uwierzyć,

Że jego los piszę boska ambicja,

Pytanie, jak znaleźć życia filar,

Bo na początku iskra przeznaczenia jest niczyja,

Może ku przestrodze okaże się,

Że za przesłoną ten świat był jak przystań,

Od wschodu do zmroku w przestworzu proroctw, mówią:

 – On to pasterz nazwiska.

Na ustach chwastem oszustw szkarłatna lista,

Przypomina popiół z ogniska,

Swobód pomost w dialogu to tylko,

Miraż bełkotu kreowany w myślach,

Przyjdzie czas, który rozkaże wybrać,

W stogu siana prawdziwą odpowiedz.

Na drodze nikt nie wesprze i mimo,

Że w około pustkowie, to dopiero początek,

Charakter ponownie zapłonie,

Bo przeżycia dadzą silniejszą wolę,

Niż słowo koniec.